Bağımsız yorumcu ve köşe yazarı olmanın serbestisi kimi zaman önlenemez büyüklük paranoyasının duygusunu yaşatıyor insana.. Öyle ki,özgün ve size mahsuz görüşlerinizi,yazıp gönderdiğiniz medya kuruluşunu bile alaycı tavırla karışık eleştirebiliyorsunuz;tabi Içgüdüsel dürtülerinizi önleyemediğiniz zamanlar.. Kalem,kağıt ya da klavyenin başına geçince kendinizi ulaşılamaz zekâda ve Her şeyi ben bilirim girdabında buluyorsunuz.. Tehlikesi de var bu işin;endişenin,korkunun ve haz duyulan heyecanın bütünsel saptamaya dönüşüp büyüklük paranoyası tuzağına düşebiliyorsunuz.. Ancak bazı yazarlar yaşadıkları bu sarmalı”empati kuruyorum”dümeni ile geçiştirmeye çalışıyorlar;ama her okuyucu bunu yemiyor.. Benim köşe yazarlarına takındığım bir olumsuz tavır daha var.. Köşelerindeki fotoğraflarda(Hepsi değil)gülümseyen ya da sırıtan yansımalar var.. Mesela şehit ya da vefat haberli yazı yazdıklarında bu fotoğraflar yazıyı bozuyor.. Benim resmim vesikalık olduğu için bu işten yırtıyorum haliyle.. Belki biraz donuk bakıyorum ama bozuk bakmaktan iyidir..